شهرمان را یک مصیبت یک غم اعظم گرفت

درخزان سرد وشومی چهره ی ماتم گرفت

خانه نه یک شهر نه یک ایل درماتم نشست
لنده را تاسوق وتادهدشت وتا آجم گرفت

دست بی رحم اجل این بار بی رحمانه تر
غنچه ها با باغبان را را با گل مریم گرفت

پرده ی ابر سیاهی آسمان رانقش بست
 لنده رااین بارغم محکمترازمحکم  گرفت

واژه های شعر من پوشیده است رخت سیاه
شعر در دستان خود سازی زجنس غم گرفت

تسلیت گویم به خود برشهرخود این داغ را
من چه گویم شهرمان را درد بی مرهم گرفت

علی پناه دهقان
هشتم مهر نود ونه