از بار پسته تا گرفتن کاسه/مدارس امروز به کجا می روند؟!

پایگاه خبری آوای رودکوف-رضا فرح بخش :روزی روزگاری دهه شصت در دورافتاده ترین روستایی به نام راستکوه در استان کهگیلویه و بویراحمد درس می خواندیم ، الان که دارم فکر میکنم مثل یک رویاست از محیط مدارس و عطر گچ گرفته تا رایحه خیس سقف مدرسه چوبی و سایه دلچسب بلوط در حاشیه رودخانه تا ارتفاعات سر به فلک کشیده جنگل های بلوط زاگرس و وزیدن باد خنک از سمت شمال...محبت ،انگیزه،تلاش ودلسوزی آموزگاران هم حرف نداشت،گرمای وجودشان مثل گرمای هیزم های بخاریمان همه را نوازش می داد ، درست است که جاده نبود که هنوز هم نیست و محرومیت بیداد میکند ، شاید باورش مشکل باشد که شاید امکانات این مدارس پا به پای مدارس آمریکا واروپا میرسید...

یادم می آید صدها کتاب جلد روغنی باتصویر های رنگی که همه را به خانه برده بودم و دلم نمی آمد برگردانم و چندین بار از اول تا آخر میخاندم پرمحتوا،نغز وشیرین..چه کسی باور میکند که ماتمامی امکانات آزمایشگاهی از قبیل بشر ، قیف ، لوله آزمایش ، اسیدها ، بازها ، کاغذهای تورنسل و...داشتیم ، پیکره پلاستیکی انسان شامل اندام های داخلی و..جهت آموزش در نظرگرفته شده بود و همگان شاهدند که ماه به ماه تغذیه شامل کارتن ها پسته ،سیب ،کلوچه ،خرما ،شیر ،آب میوه آنهم با بهترین کیفیت و نیز لوازم تحریر و کتاب به مدارس سرازیر میشد ، همه امکانات فراهم بود تا دانش آموزان به فراگیری دانش بپردازند و آینده سازان این مرز وبوم باشند ولی الان وقتی پول و اقلام اهدایی اشخاص به مجتمع های آموزشی در رسانه ها  مطرح و از آنان قدردانی می گردد درصورتی  که واقعا هم نیازمندند و به کمک احتیاج دارند و اصلا معلوم نیست که چطور خودشان را اداره کنند ، این سوال در ذهن انسان جولان می دهد که ارزش علم چه می شود،چه شد آن روزگاران و مدارس به کجا میروند!

در حسرت عشق آتشین خواهم سوخت/چشمم به ره تو ای صنم خواهم دوخت
گر فرصت وصل دادمی حضرت عشق/آتش به درون سینه خواهم افروخت